Zeesteen vertelt het verhaal van Mirjam, een meisje van 17. Als zij geboren wordt is het gezin  eigenlijk al compleet. Haar broers en zussen minstens tien jaar ouder dan zij. Ze groeit op in Andijk, West-Friesland, aan het IJsselmeer. In haar familie wordt niet veel gepraat, niet over wat ze doen en al helemaal niet over wat ze voelen. Zij zegt ook niet veel. Ze kijkt en ze luistert en ze denkt er zo het hare van.
Ze is anders dan de anderen, zegt moeder. Ze voegt zich niet, ze heeft een uitgesproken eigen wil. Dat zijn ze daar niet zo gewend.Ze doen er alles aan om die wil te temmen, maar ze kunnen uiteindelijk niet tegenhouden dat hun jongste het dorp verlaat. Ze vertrekt naar de grote stad om Nederlands te gaan studeren.
Daar ontmoet ze Bart. Een conservatoriumstudent. Hoofdvak cello.Terwijl ze probeert zich te bevrijden van de knellende banden met het ouderlijk huis, de familie en het dorp, wordt ze verliefd en raakt ze in de ban van deze man.

Fragment
Ze is de jongste. En de vreemdste. Moeder had het zelf gezegd toen de tantes op bezoek waren. Ze was op haar blote voeten naar beneden geslopen om haar boek te halen dat nog op de keukentafel lag, toen ze het moeder hoorde zeggen: ze was anders. Heel anders dan haar zussen, haar broers. Die waren veel makkelijker, konden alles veel sneller. Zij niet. Zij was dwars. Al vanaf haar geboorte. De anderen lagen rustig in de wieg. Zij begon te gillen bij elke vlieg die ze zag. Moeder zei dat ze niet wist wat ze ermee aan moest. Ze hoorde moeder huilen en een van de tantes zei dat het in de familie zat, dat moeder er niets aan kon doen, dat het van vaders kant kwam. Toen werd het stil. Het had lang geduurd voor het gesprek weer op gang kwam. Ze was heel zacht weer naar boven gegaan. Nu wist ze het.

Reactie Paul de Wispelaere
‘Ik was uitermate gegrepen door dit boek. Heel vakkundig, goed gedoseerd, en in een uitgepuurde stijl verteld. Je dringt langzaam maar zeker door tot de fascinerende belevingswereld van het hoofdpersonage. Zij laat je niet meer los. Het is een intens verhaal dat je deelgenoot maakt van de geheimen van een gezin, met de kwetsuren, verlangens en ontgoochelingen die zo ‘des mensen’ zijn dat het herkenbaar wordt en ontroert. Het toont ‘la condition humaine’ soms rauw, soms triest, soms melancholisch, soms teder. Het is geschreven met de ambitie om de lezer te raken met veel meer dan een lekker weglezend verhaal. Ik heb het meteen op de leeslijst geplaatst voor mijn leerlingen.’

Janneke leest voor uit Zeesteen:

Interview programma ‘De Literaire Hemel’ op 14 jan 2011 in cafe de Amer in Amen,
opgenomen en uitgezonden door Radio Drenthe: