Op de boot van het eiland naar het vasteland, de haven is zicht, staat, geleund tegen een hek dat toegang geeft tot het autodek, een man te lezen.
‘Is het spannend?’ vraag ik.
‘Zwaar,’ zegt hij. Hij toont me het omslag. Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay. ‘Iemand zei: “Deze moet je lezen” dus heb ik hem in mijn tas gestopt. Het gaat over de tweede wereldoorlog in Parijs.’
Ik knik.
Hij leest niet veel. Eigenlijk alleen als hij op het eiland is. De eerste twee dagen slaapt hij, daarna leest hij en kan maar moeilijk stoppen.
Hij vouwt een hoekje van de bladzijde om en klapt het boek dicht. ‘Straks, thuis, komt het er niet meer van, druk, druk, druk, veel stress. Dan moet ik wachten tot ik weer op het eiland ben.’
Hij leest uitsluitend over de Tweede Wereldoorlog. ’Ik wil het allemaal weten, het gaat over ons, over mij.’ Hij zwijgt even. ‘Mijn opa en oma, de hele familie, allemaal weg.’
Het hekje gaat open. Hij loopt het autodek op, draait zich nog even om: ‘Ik denk dat ik deze wel uitlees, je wilt het toch weten, hè. En,’ over zijn schouder, ‘De wereld wordt er niet beter op, er verandert niets. Daar doet zo’n boek ook niets aan. Mensen leren niet van de geschiedenis.’